میگه:
دل رو بزن به دریا،
نباش به فکر فردا،
مگه آدم چند بار میاد به دنیا،
مگه آدم میشه بمونه تنها؟
میگم:
میترسم!
آخه،جای پاها روی آب نمیمونه،
اگه غرق شدم چی؟
گویند:
دوست مانند آتشی است که شعله های آن هم نشینانش را گرم می کند.
اما من،
از آتش دوستیت بهره ای نبردم
جز آنکه دودت مرا کور کرد.